توانایی دستوری و کاربردشناختی در آسیب زبانی : دریچه ای به سوی بررسی حوزه ای بودن زبان

هدف پژوهش حاضر بررسی مستقل بودن توانایی­های زبانی در ذهن انسان است، بدین منظور در پژوهش حاضر توانایی دستوری و کاربردشناسی کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی بررسی می­شود تا از داده­های بالینی به­دست آمده برای تبیین  نظریهء حوزه­ای بودن زبان استفاده گردد. در این مقاله ابتدا آزمون آسیب ویژه زبانی، آزمون رشد زبان و نمونهء گفتاری از 6 کودک مبتلا به آسیب ویژه زبانی گرفته شد و با 6 کودک همتای زبانی طبیعی و 6 کودک همتای سنی طبیعی مقایسه گردید. سپس در داده­های به­دست آمده مشخصه­های تصریفی و کاربردشناختی این کودکان بررسی شد. برای بررسی و تحلیل داده­ها از نرم افزار spss(16)  استفاده گردید. برای توصیف داده­ها از آمار توصیفی و برای مقایسهء نتایج بین گروه­ها از آزمون من­ویتنی، ویلکاکسون استفاده گردید. بررسی ویژگی­های  تصریفی و کاربردشناختی (ارجاعی) در کودکان مبتلا نشان داد که کودکان مبتلا از نظر دستوری (تکواژهای تصریف زمانی) نسبت به همتایان سنی و زبانی ضعیف هستند اما در ویژگی­های کاربردشناسی (ارجاعی) تفاوت معناداری بین گروه مبتلا و همتای زبانی یافت نشد. نتایج پژوهش­ همچنین نشان داد با وجود  آسیب دستوری در کودکان مبتلا به آسیب ویژهء زبانی، کاربردشناسی آنها سالم است، این مسأله تأییدی بر حوزه­ای بودن زبان  است.